Roksana Jędrzejowska-Wróbel w swojej książce „Kosmita” opisując co czuje dziecko ze spektrum, pokazała nam wszystkim jak ogromne wyzwanie nas czeka, ale też jak bardzo ten projekt jest społecznie potrzebny.
„Ja myślę i czuję tak samo jak inne dzieci. I chciałbym się tak samo zachowywać. Ale nie umiem. Ciągle robię dziwne rzeczy i wszyscy myślą, że jestem głupkiem. Ale mnie naprawdę ubrania bolą, dlatego krzyczę, (…) I światło mnie boli, i hałas. Dlatego chodzę w kominiarce. Wtedy mi się nic nie stanie, bo jestem schowany. Ale rodzice chyba tego nie lubią (…) Ale ja muszę. Wtedy się tak nie boję wszystkiego. I muszę się zawijać w koc i włazić pod materac. Lubię być taki ściśnięty, wtedy się uspokajam. Ale nie lubię, jak ktoś mnie dotyka. Nawet mama. To niemiłe. Wrzeszczę zawsze jak mnie boli albo jak się boję. A bolą mnie różne hałasy. Na przykład, jak dzwoni telefon, to mi się wydaje, że on mi dzwoni w głowie. I boję się spuszczania wody. I deszczu się boję. Jak on pada, to tak jakby ktoś strzelał.” #autyzm #healthcare #education #health #zwolnienizteorii #childhoodunplugged #autyzmalternatywnie #lovewhatyoudo
https://www.zawszepomorze.pl/w-gdansku-stworzyli-akademie-boksu-dla-dzieci-z-autyzmem
